Leren grenzen stellen

Grenzen kunnen stellen is het tegenovergestelde van: over je heen laten lopen, pleasen, misbruik van je laten maken. Het gevolg van te weinig je grenzen aangeven is dat je je niet serieus genomen voelt, dat je niet gezien wordt of dat je geen respect ervaart.

Dit zijn hele vervelende situaties toch?

Waarom is grenzen stellen dan toch zo moeilijk?

Het kan zijn dat je bang bent dat mensen je niet meer aardig vinden, of dat je het rot vindt dat je iemand teleurstelt, of dat je je schuldig voelt als je een grens stelt.

Het gekke is dat mensen die goed en duidelijk hun grenzen kunnen aangeven vaak meer aanzien genieten en meer gerespecteerd worden en geregeld aardig gevonden worden. Er wordt rekening met hen gehouden. Hoe dubbel is dit dus eigenlijk? Het kan zomaar zijn dat jij het verkeerde gedrag kiest om je doel te bereiken. (aardig gevonden worden / respect te krijgen).

Door weinig tot geen grenzen te stellen wordt je een makkelijk doelwit om te “gebruiken”.

Ben je geregeld teleurgesteld in mensen? Geven ze niet dezelfde aandacht terug, of helpen ze jou nooit als je het druk hebt, of bellen niet uit zichzelf? Dit hangt allemaal met elkaar samen.

Naast teleurstelling betaal je nog een prijs voor het al maar over je eigen grenzen gaan. De prijs bestaat uit:

Ik zal je helpen met een milde communicatiemethode waarmee je grenzen kunt leren aangeven en toch de (vriendschaps-) relatie kunt behouden.

Het heeft alles te maken met deze formule 1 : 2 : 1

De eerste 1 staat voor zinnen die beginnen met IK en die uiting geven aan jouw binnenwereld. Je gaat delen met de ander wat de situatie met jou doet van binnen. Je zinnen beginnen dus zo; ik denk, ik voel, ik weet, ik ervaar, ik zie, ik hoor, ik verwacht, ik ontdek net . . , ik twijfel, ik wil etc.

De 2 staat voor een zin die begint met; “ik begrijp wel dat jij . . .”, hiermee toon je oprecht begrip voor de ander, je bekijkt en benoemt de situatie vanuit het gezichtspunt van de ander. Doe je best om je in te leven wat maakt dat de ander doet wat ie doet en zegt wat ie zegt.

De laatste 1 staat voor een kort en bondige weergave van jouw grens. Deze zinnen beginnen met; Dus . . . , neemt niet weg dat . . . , conclusie: . . ., samengevat . . . etc.

Hieronder lees je een oefening uit de praktijk

Een patiënt  van mij (Kim) met hyperventilatie klachten werd door haar vriendin uitgenodigd om mee te gaan naar een vakantiehuis aan zee voor een weekend.

Kim gaf tijdens de therapie aan dat ze haar vriendin niet teleur wilde stellen en haar niet boos wou maken, maar dat ze niet wist hoe ze moest zeggen dat dit te eng / te moeilijk voor haar was. Kim had dus moeite haar grenzen aan te geven.

We hebben toen geoefend om te zeggen:

(1)

(2)

(1)

Nog een oefening

Marianne komt thuis van een drukke werkdag. Ze ziet dat de aanrecht nog bezaaid is met afwas van de hele dag en dat de vaatwasser nog vol staat met schone vaat. Ze is moe en irriteert zich aan dit feit. Zeker ook omdat Marianne weet dat haar dochter al vanaf 2 uur ’s middags thuis is uit school. We hebben geoefend om te zeggen:

(1)

(2)

(1)

Snap jij nu ook hoe je zelf kunt beginnen met grenzen stellen?

Hou je echt aan deze drie stappen, want als je er 1 (of 2) weglaat komt je communicatie gelijk heel anders over.

Met alleen de 1-tjes denk je alleen aan jezelf

Met alleen de 2 denk je alleen aan de ander, ben je te lief en niet duidelijk.

Met de eerste 1 en de 2: ben je wel open en begripvol maar niet duidelijk.

Met alleen de laatste 1 ben je wel erg direct en best bot in je communicatie.